🔹 ပရဟိတ 🔹

နာက္လည္း ဆံုးမပါဘုရား

အင္းဝေခတ္ နန္းမေတာ္မယ္ႏု ကိုးကြယ္တဲ့
ဆရာ​ေတာ္​ ဦး​ဗုဓ္​ဆီကုိ
စစ္​ကုိင္​းက ကုိရင္​ေလးတစ္​ပါး လာပါတယ္​။
ဘုရား႐ွိခိုးတယ္​။ သင္​့​ေလ်ာ္တဲ့​ေ​နရာမွာထိုင္​တယ္​။
ဆရာ​ေတာ္​ဦး​ဗုဓ္​က လံုးဝ မၾကည္​့ဘူး။
သူ႔စာသူ ဖတ္​​ေနတာ၊လံုးဝ ဂ႐ုမျပဳဘူး။
ၾကာလာ​ေတာ့ ကုိရင္​​ေလးက ​ေျပာတယ္​
" ျမတ္​စြာဘုရားကုိ သတိရလိုက္​တာ"....တဲ့။

ဆရာ​ေတာ္​ဥိီး​ဗုဓ္​ နည္​းနည္​းတြန္​႔သြားတယ္​။
ဂ႐ုမျပဳလို႔ မျဖစ္​​ေတာ့ဘူး။
ျမတ္​စြာဘုရားဆိုတဲ့အသံကုိ ၾကားလိုက္​တာကုိး။
ကုိရင္​က ဆက္​​ေျပာတယ္​...
"ျမတ္​စြာဘုရားကုိ သတိရလိုက္တာ
အာဝါသိကဝတ္​ကုိ မသိတဲ့​ေက်ာင္​းတိုက္​ကုိ ​ေရာက္တဲ့အခါ အာဂႏၲဳေတြ အ​ေနရခက္​တယ္​လို႔ ​မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာ မွန္လိုက္တာ...."တဲ့။

ဘုရား​ေဒသနာအတိုင္​း ​ေက်ာင္​း​ေနရဟန္​းဝတ္​ ​ေျပာတာကုိ ဆရာ​ေတာ္​​ဗုဓ္​ၾကား​ေတာ့...
ျပာျပာသလဲ "ထိုင္​ပါကုိရင္ ထိုင္​ပါ
ခု ငါေမးပါတယ္​ကြာ ကိုရင့္ ဘြဲ႔အမည္​က ဘယ္လိုေခၚလဲ ဘာကိစၥနဲ႔ ႂကြလာသလဲ​" ေပါ့.. ျဖစ္​​ေရာ။

ကုိရင္​ကေလွ်ာက္တယ္
"အ႐ွင္​ဘုရားက ဝိနည္​း,သုတၱန္​,အဘိဓမၼာ​ေတြကုိ
အာဂုံရြတ္​ဆိုရင္​ ႏွစ္​သက္​တယ္​​ေျပာလို႔
စာလာျပန္တာပါဘုရား"လို႔ ​ေလွ်ာက္ေတာ့
"ႂကြပါကိုရင္" ဆိုၿပီး ခ်က္​ခ်င္​းပဲ ​
ေနရာ​ထိုင္ခင္း ကိုယ္တိုင္ က်က်နန ခင္းေပးၿပီး
အဲဒီအခင္းေပၚမွာ ကိုရင္ကို ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။

ကုိရင္​က ဓမၼစၾကာတရားကုိ ျပန္​ပါတယ္​။
တရားဆံုး​ေတာ့ ဆရာ​ေတာ္​ႀကီးက
"သာဓု သာဓု သာဓု" ဆိုၿပီး
သာဓု သုံးႀကိမ္​ ေခၚဆိုပါတယ္​။
ၿပီး​ေတာ့ သကၤန္​းတစ္​စံုကို ႐ို႐ိုေသေသကပ္လႉပါတယ္​။

သကၤန္​းလႉတာ သာမန္​ကိစၥ ထား​ေတာ့...။
သကၤန္​းလႉၿပီး ဆရာ​ေတာ္​​ဗုဓ္​​ေျပာတဲ့စကားက
နမူနာထား အတုယူစရာ​ေကာင္​းတဲ့
ရာဇဝင္​တြင္​က်န္​ရစ္​တဲ့ စကားျဖစ္​​ေစခဲ့ပါတယ္​။

႐ွင္​ဘုရင္​, အမတ္​ႀကီး, မဟာဒါန္​ဝန္​တို႔အ​ေပၚ
တင္​းတင္​းမာမာ ျပတ္​ျပတ္​​ေတာင္​​း​ေတာင္​း
ေျပာဆိုခဲ့တဲ့ ဆရာ​ေတာ္​​က...
ကုိရင္​​ေလး​အ​ေပၚ အႏူးအညႊတ္​ေတာင္​းပန္​ၿပီး
ေျပာလိုက္​တဲ့စကားက
"​ေနာက္​မ်ား ဝိနည္​း​ေတာ္​နဲ႔ မညီတာမ်ား​ေတြ႔ရင္​
တပည့္ေတာ္ကုိ ဆံုးမပါဘုရား"တဲ့။

သူ​ေတာ္​​ေကာင္​းတို႔ စကားဟာ
ၾကားရသူ နားဝမွာေအးျမ​ေစၿပီိး
ၾကက္သီးထေလာက္ပါေပတယ္​....။

သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ႏွလံုးသားဟာ
မာေၾကာသင့္တဲ့ေနရာမွာ သံမဏိလို မာေၾကာၿပီး
ေပ်ာ့ေျပာင္းသင့္တဲ့ေနရာမွာလည္း မာန္မာနမရွိ
ေဖာ့ဖေယာင္းလို ေပ်ာ့ေျပာင္းႏူးညံ့လြန္းသည္မွာ
အသည္းခိုက္တမွ် ဦးတိုက္ ပူေဇာ္ထိုက္ပါေပစြတကား....။


ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ ႏွင့္ နန္းမေတာ္ မယ္ႏု
"""""""""""""""""""

     နန္းမေတာ္ မယ္ႏု သည္ ရည္မွန္းခ်က္ အလြန္ၾကီးသူျဖစ္ျပီး အလြန္လည္း ထက္ျမက္သူျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ နန္းမေတာ္ မယ္ႏု သည္ ဒါန အလွဴ မ်ားကုိ ရက္ေရာစြာ လွဴ ဒါန္းေလ့ရွိ၏။ ( တခ်ိဴ ႔ ဆရာမ်ားကမူ ႏုိင္ငံေရး ျပည္သူမ်ား ၏ ေထာက္ခံမူ ကုိ ရခ်င္လုိ႔ လွဴ ဒါန္းမူေတြ လုပ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ခ်ၾက၏။ ) အထူးသျဖင့္ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ ကို ဘၾကီးေတာ္ ႏွင့္ နန္းမေတာ္ မယ္ႏု တုိ႔က နန္းျမိဳ ႔တြင္း အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ကို လွဴ ဒါန္းကာ ကုိးကြယ္ထား၏။

     ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ စကားေျပာ အလြန္နည္းပါး၏။ အျမဲတမ္း စာဖတ္ျခင္း၊ စာေရးျခင္းမ်ားကို ျပဳေနတတ္၏။ အေၾကာင္းမ့ဲ သူ႔ကို ခ်ဥ္းကပ္သူမ်ားကုိ မလုိအပ္ေသာ အနိဌာရုံ အေႏွာင့္အယွက္မ်ားဟု ယူဆ၏။ သာသနာပုိင္ ဆရာေတာ္ ကုိ လည္းေကာင္း၊ ဘုရင္ ႏွင့္ မိဖုရားကုိ လည္းေကာင္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ ဆက္ဆံ၏။ စကားကို လုိသည္ထက္ ပုိမေျပာေခ် ။ တရားကိုလည္း အပုိ မေဟာေခ် ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ထုိေခတ္က အလြန္ ဘုက်ေသာ ခြ ကလန္႔ ဆရာေတာ္ ဟု ဆုိကာ ေ၀ဖန္ ေၾကာက္ရြံၾက၏။
    
အမွန္ တြင္ကား ဗုဒၶဘာသာ အစစ္အမွန္ကို နားလည္သူမ်ားအဖုိ႔ အတြက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ကို နားလည္ပါလိမ့္မည္။ တရားအဆီအႏွစ္မ်ားကို မွတ္မိေအာင္ အတုိခ်ဴ ပ္ ေျပာေဟာတတ္သည္။ ဆရာေတာ္၏ တရားမ်ားသည္ ေရာဂါက်ေသာ ေဆးခါးသာ ျဖစ္ေလသည္။

     ဆရာေတာ္သည္ သမာဓိ အားေကာင္း၏။ ေပတခ်ပ္ကို ၃ ၾကိမ္ ၾကည့္မိလွ်င္ အာဂုံရသည္။ ရဟန္း ၂ ၀ါ အတြင္း ၀ိနည္း ၅ က်မ္းကို အာဂုံ ရသည္။ ပိဋကတ္ ၃ ပံုကို အာဂုံ ေဆာင္ႏုိင္ေသာ္လည္း ေဆာင္ႏုိင္ေၾကာင္း မျပသျဖင့္ ျပန္လြန္ေတာ္မူျပီး ေနာက္ပုိင္းမွ အနီးကပ္ တပည့္မ်ား ေလွ်ာက္တင္မွ သိၾကေလ၏။ ဆြမ္းဘုန္း ေပးရာတြင္ မင္းဆရာ ျဖစ္သျဖင့္ ဟင္းခြက္မ်ားစြာ အလွဴ ခံရ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဟင္းခြက္မ်ားကို လွမ္းေက်ာ္ျပီး မႏူိက္၊ မိမိ နီးရာ ဟင္းခြက္ကုိသာ ေကာင္းဆုိး မေရြး ဘုဥ္းေပးေတာ္မူ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘၾကီးေတာ္ ႏွင့္ မိဖုရား မယ္ႏုတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ လွဴ ေသာ ဟင္းခြက္မ်ားကို ကပၸိယမ်ားအား အနီးတြင္သာ ထားေပးရန္ လွိ်၀ွက္ အမိန္႔ေပးထားၾက၏။

     ဆရာေတာ္ကို ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ လာေရာက္ သီတင္းသံုးရန္ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရား ကုိယ္တုိင္ ေလွ်ာက္ထားေသာ္ လည္း ဆရာေတာ္မွ သူၾကြခ်င္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ၾကြမည္ဟု သာ ျပတ္ျပတ္မိန္႔၏။ တရက္တြင္ ဆရာေတာ္ မွ  ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ၾကြရန္ ျပင္ဆင္ေလေတာ့မွ ဆရာေတာ္အား လွ်ိဳ ႔၀ွက္ ၾကည့္ရူေနေသာ ဘုရင့္အမူထမ္းမ်ားမွ နန္းေတာ္သုိ႔ အေျပးအလႊား သတင္းေပးၾကေလသည္။ ထုိအခါ ဘုရင္ ႏွင့္ မိဖုရား တုိ႔ ဆရာေတာ္ကို လာေရာက္ ၾကိဳ ဆုိၾကေလသည္။

     ဆရာေတာ္အား အုတ္ေက်ာင္းၾကီးကို အပ္လွဴ ေသာ ေန႔တြင္ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရား အမွဴ းရွိေသာ ပရိသတ္က ကန္ေတာ့ခန္း ျပီးဆံုးခ်ိန္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္က ဆုမေပးဘဲ ေန၏။ အနီးရွိ ကုိယ္ေတာ္က " ကုိဗုဓ္က ေတာ့ လုပ္ေရာ့မဗ်ာ။ အခုမွ စ ကာ ရွိေသး၊ ဘာမ်ား အလုိမက်တယ္ မေျပာတတ္ဘူး ဟု ခပ္တုိးတုိး ဆရာေတာ္ ၾကားေအာင္ " ညည္းတြား၏။ အတန္ၾကာမွ " ရွိခုိး ၀တ္ခ်တယ္ဆုိတာ က်မ္းဂန္ကေတာ့ ပဥၥပတ္ဠိတ လုိ႔ ေခၚတယ္ " မိန္႔၏။ (ထိျခင္း ၅ ပါး ကို ဆုိလုိ ျခင္းျဖစ္သည္)။

     ထုိအခါ နန္းမေတာ္ မယ္ႏု က ရွင္ဘုရင္၏ တံေတာင္ဆစ္ ေအာက္ရွိေသာ ကတၱီပါ ေခါင္းအံုးၾကီးကို ဖယ္လုိက္ ျပီးမွ ထပ္ ကန္ေတာ့ၾကရေလ၏။ ထိျခင္း ၅ ပါး မမွန္ေသးသျဖင့္ ထပ္ရွိခုိးၾကရျပန္၏။ တတိယအၾကိမ္ တြင္ သီလ ေပးျပီးေသာ္ ဘုရင္မွ ၾသ၀ါဒ ေပးေတာ္မူပါဘုရား ဟု ေလွ်ာက္ရာ ဦးဗုဓ္က"မင္းက်င့္တရားတုိ႔ႏွင့္ အညီ က်င့္ပါက ငါတုိ႔က ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးရန္ မလုိ။
မင္းႏွင့္ တူေအာင္ မက်င့္က ငါႏွင့္ မဆုိင္၊ အ၀ီစိႏွင့္သာ ဆုိင္သည္ " ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။

     နန္းမေတာ္ မယ္ႏု ကလည္း " တပည့္ေတာ္မသည္ ယခု အုတ္ေက်ာင္းၾကီးကို ေငြ ၃ သိန္း အကုန္ခံ ေဆာက္လုပ္ လွဴ ဒါန္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖလံခုံရြာ တြင္လည္း တသိန္းတန္ ေက်ာင္းၾကီး ကို ေဆာက္လုပ္လွဴ ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အလွဴ ဒါန တြင္ တင္းတိမ္သည္ မရွိပါဘူး ဘုရား၊ ဒါန ၏ အက်ိဴ းတရားမ်ားကို ေဟာေတာ္မူေစခ်င္ ပါသည္ " ဟု ေလွ်ာက္တင္၏။
    
ဆရာေတာ္မွ ဖလားတခု ႏွင့္ ေရခပ္ေစ၏။ ထုိေနာက္ ေရကို သြန္ေစသည္။ ျပီးလွ်င္ ပရိသတ္ကို ၾကည့္ျပီး " ယခု သြန္ပစ္ေသာ ေရသည္ လွဴ ရာပါပစၥည္းႏွင့္ တူ၏၊ ဖလားတြင္ ကပ္ က်န္ရစ္ေသာ ေရသည္ မိမိ အတြက္ ရရွိေသာ ကုသုိလ္ ႏွင့္ တူ၏ " ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ နန္းမေတာ္ မယ္ႏု သည္ အားမရ ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာေတာ္အေၾကာင္း သိသျဖင့္ ဘာမွ ျပန္မေလွ်ာက္ေတာ့ေပ။
      
     တေန႔ ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္း သုိ႔ ဘၾကီးေတာ္ ေရာက္ရွိေသာ အခါ ဦးဗုဓ္မွ တံျမက္လွည္းေနခိုက္ ျဖစ္၏။ မင္းေစတဦးမွ ဆရာေတာ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ကာ ေက်ာင္းေပၚသုိ႔ ၾကြရန္ ေလွ်ာက္တင္ရာ ဆရာေတာ္က " နင္တုိ႔ ရွင္ဘုရင္ လာတာကို ငါက အာဂႏၱဳ က ၀တ္ျပဳ ရဦးမွာလား " ဟု ျပန္ေျပာသျဖင့္ ရွင္ဘုရင္ကပင္ ဆရာေတာ္ တံျမက္လွည္းရာ သုိ႔ လာေရာက္ ကန္ေတာ့ရေလ၏။
     ေနာက္တခါ နန္းေတာ္ တြင္ ပရိတ္ရြတ္ပြဲ ရွိရာ ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ တကြ ပရိသတ္ ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ တကြ ပရိသတ္ စံုေသာ္လည္း နန္းမေတာ္ မယ္ႏု မေရာက္ေသး သျဖင့္ ေခတၱေစာင့္ပါရန္ အပါးေတာ္ျမဲ တဦးက ေလွ်ာက္ရာ ဆရာေတာ္က " နန္းမေတာ္ ပါမွ အႏၱရာယ္ကင္းမွာလား ဟု မိန္႔သျဖင့္ ဘုရင္ဘၾကီးေတာ္မွ ကန္ေတာ့ၾကပါ ဟု ဆုိကာ ကန္ေတာ့ၾကရေလ၏။

     တေန႔ ဆရာေတာ္ထံ သြားၾကရန္ နန္းမေတာ္ မယ္ႏု က ဘုရင္ကို ေခၚ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘုရင္မွ ဆရာေတာ္ ဆီသြားရ စကားလည္းမေျပာ၊ တရားလည္း မေဟာ၊ ေျခာက္ကပ္ကပ္ၾကီး ရွိလွတယ္၊ ထုိေၾကာင့္ မသြားလုိ ဟု ဆုိသျဖင့္ မယ္ႏု မွ ဆရာေတာ္ကို စကားေျပာေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္ ဟုဆုိကာ သမီးေတာ္ကေလး ( စုဖုရား လတ္အေမ ေလာင္း ) ကုိ ေခၚသြားေလ၏။
     ေက်ာင္းေတာ္ ေရာက္ေသာ္ ထံုးစံအတုိင္း ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရား တုိ႔က ဆရာေတာ္ကို ၀တ္ျပဳ ေလ၏။ ဆရာေတာ္မွ ဘာမွ မေျပာဘဲ စာကို ၾကည့္ျမဲၾကည့္ေနေလ၏။ ထုိအခ်ိန္ ၂ ႏွစ္ အရြယ္ သမီးေတာ္ေလးသည္ ေၾကာက္ရြံရမွန္း မသိ။

ဟုိေျပး ဒီသြားႏွင့္ ဘုန္းၾကီး၏ ေရႊကလပ္ေပၚမွ ေပစာမ်ားကို ဆြဲယူ၏။ ထုိအခါ ဆရာေတာ္မွ " ဟဲ့ ဟုိအနားက တေခ်ာက္ေခ်ာက္နဲ႔ ဘယ္က ဟာကေလးလဲ " ဟု မိန္႔ရာ မယ္ႏု မွ " သမီးေတာ္ကေလး ပါဘုရား " ဟု ေလွ်ာက္ေလ၏။
     ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကလည္း သမီးေတာ္ကေလးကျဖင့္ တယ္လည္း ကျမင္းသကုိး ဟု မိန္႔သျဖင့္ မယ္ႏု က အလုိက္သိစြာ သမီးေတာ္ကို ေပြ႔ျပီး ဘုန္းၾကီးကို ကန္႔ေတာ့ကာ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ ကို ရွင္ဘုရင္ ႏွင့္ မိဖုရားတုိ႔မွ သေဘာက် ကာ ေက်ာင္းေအာက္ေရာက္ေသာ္ တ၀ါး၀ါး ရယ္ေမာက ၀မ္းေျမာက္ေနၾကေလ၏။

     အမတ္ၾကီး ဦးေပၚဦး သည္ ဘၾကီးေတာ္လက္ထက္တြင္ သက္ေတာ္ရွည္ အမတ္ၾကီးအျဖစ္ အမူေတာ္မ်ားကို ဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္၏။ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ကို ဦးေပၚဦးမွ တေန႔ သြားေရာက္ ဖူးေမာ္ေလ၏။ ထုိခ်ိန္ ဆရာေတာ္မွ ေရကန္အနီးတြင္ တံျမက္လွည္းေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။

     ဦးေပၚဦး။   ။ ေရကန္ၾကီး ကျဖင့္ အလြန္ ေကာင္းပါေပသည္ ဘုရား၊
     ဦးဗုဓ္    ။    ။ ေအး ေကာင္းတယ္။
     ဦးေပၚဦး ။   ။ ေရကလည္း အလြန္ ၾကည္ပါတယ္ ဘုရား။
     ဦးဗုဓ္   ။      ။ ေအး.. ၾကည္တယ္။
     ဦးေပၚဦး ။    ။ ေရကန္ၾကီး မည္မွ် နက္ပါသနည္း ဘုရား။
     ဦးဗုဓ္   ။       ။ ငါ... မသိဘူး။
     ဦးေပၚဦး ။    ။ ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူေသာ ေက်ာင္းတုိက္ အတြင္း ျဖစ္သျဖင့္ နီးသည့္အတြက္ သိလိမ့္မည္ ထင္မွတ္၍ ေလွ်ာက္မိပါသည္ ဘုရား။
     ဦးဗုဓ္  ။    ။ သင္၏ ႏူတ္ခမ္း ဘယ္ႏွပင္ ရွိသနည္း။
     ဦးေပၚဦး ။   ။ သတိမထားမိ ၍ ဘယ္ႏွပင္ရွိေၾကာင္း မသိပါ ဘုရား။
     ဦးဗုဓ္။   ။ သင့္ ႏူတ္ခမ္းေမြး ဘယ္ႏွပင္ ရွိသည္ဟု သင္ေတာင္ မသိဘဲ ေရကန္ အတိမ္အနက္ကို ေကာ ငါ သိႏုိင္မည္လား။
ဟု မိန္႔ေလရာ နာမည္ေက်ာ္ ဦးေပၚဦးလည္း ရွိခုိး ဦးခ် ကာ ျပန္လာခဲ့ရရွာ၏။

     အင္း၀ေနျပည္ေတာ္ တြင္ နယုန္ ဆုိလွ်င္ သုဓမၼာ စာျပန္ပြဲမ်ား က်င္းပေလ့ရွိ၏။ ထုိစာျပန္ပြဲတြင္ ႏွစ္စဥ္ သာယာ၀တီ မင္းသားၾကီး၏ ေက်ာင္းတုိက္ကခ်ည္း ပထမေက်ာ္ ထြက္ေပၚခဲ့ရာ အျပိဳင္အဆုိင္ျဖစ္ေသာ နန္းမေတာ္မယ္ႏု မွ အႏုိင္ရရန္ ၾကံစည္ၾကသည္။ မယ္ႏု သည္ သာယာ၀တီ မင္းသားၾကီး၏ ေက်ာင္းတုိက္ ရွိ ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ကာ စာေတာ္ေသာ ရဟန္း အေၾကာင္းကို စကားႏူိက္ေလ၏။ သိရလွ်င္ မိမိ၏ ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္ထံ ကပ္ကာ ထုိ ရဟန္း ကို ျဖားေယာင္းေခၚယူ ၾကံစဥ္ေလသည္။

ၾကံစဥ္ သည့္အတုိင္း ေအာင္ျမင္ျပီး ထုိ စာေတာ္ေသာ ရဟန္းသည္ မယ္ႏု တုိ႔ ေက်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းေလ၏။
     ထုိအေၾကာင္းကို သာယာ၀တီမင္းသား ၾကားသိလွ်င္ ဘၾကီးေတာ္ ထံ မိဖုရားေခါင္မွ ပထမေက်ာ္ေလာင္းလ်ာကို ခုိးသည္ဟု တရားစြဲ ေလ၏။ ဘုရင္လည္း ညီေတာ္ ႏွင့္ မိဖုရားေခါင္တုိ႔၏ အမူ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သုဓမၼာ ဆရာေတာ္မ်ား လက္သုိ႔ လႊဲအပ္လုိက္ေလ၏။ သုဓမၼာဆရာေတာ္တုိ႔လည္း အမူမွာ အေသးအဖြဲ႔ မဟုတ္ အင္အားၾကီး ၂ စု တုိ႔၏ ပြဲ ျဖစ္ေနသျဖင့္ အမူကို မစစ္ဘဲ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားစြာ ျဖင့္ ေရွာင္ေနၾက၏။

     ထုိအခါ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္က " ကုိယ္ေတာ္တုိ႔ဟာ ေနတုိင္းစားျပီး အိပ္ေနၾကသလား၊ အေရးကိစၥရွိမွ စာၾကည့္ေနၾကသလား " ဟု ခပ္ဆတ္ဆတ္ ၀င္ေျပာေသာ အခါ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက " ဒါျဖင့္ ဒီအမူကို ကုိယ္ေတာ္ေလး ဆံုးျဖတ္ႏုိင္မလား ဟု ေမးျမန္းေလရာ ဦးဗုဓ္မွ အမူအပ္လွ်င္ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္သည္ ဟု ေလွ်ာက္သျဖင့္ အမူအပ္ၾကေလ၏။
     ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္လည္း ေအာက္ပါအတုိင္း စီရင္ခ်က္ ခ်ေလ၏။
     ၁. ယခု အမူသည္ သာယာ၀တီမင္းသား ငခင္ ႏွင့္ လည္း မဆုိင္။ နန္းမေတာ္ မိႏု ႏွင့္လည္း မဆုိင္။ ဘုန္းၾကီးခ်င္း တပည့္လက္သားကို ျဖားေယာင္းေခၚယူသျဖင့္ ၀ိနည္းေတာ္အရ စီရင္ရန္ ျဖစ္၏။
     " နိဘိကၡေ၀- အညႆ      ပရိသာ " ဟူေသာ  ပုဒ္မ အရ မိႏု ေက်ာင္းတုိက္က ဘုန္းၾကီးသည္ သူတပါး၏ တပည့္လက္သားကို ျဖားေယာင္း ေခၚယူသျဖင့္ ဒုကၠ႗္ အာပတ္ သင့္၏။ ေဒသနာ ေျပာၾကားေစ။ အနားက ဘုန္းၾကီးတပါး က ေဒသနာ ခံလုိက္ေစ။
     ၂. ပထမေက်ာ္ေလာင္း သည္ သူတပါး ျဖားေယာင္းရာသုိ႔ ဆႏၵာဂတိ လုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ယခုႏွစ္ ပထမေက်ာ္ မျပန္ဆုိရ။ သူ႔ရပ္ရြာသုိ႔ ျပန္သြားေစ။
     အထက္ပါအတုိင္း စီရင္ခ်က္ ခ်သျဖင့္ ရဟန္းရွင္လူ ပရိသတ္ တုိ႔မွ ခ်ီးၾကဴ းၾကကုန္ေလ၏။

     မယ္ႏု သည္ ႏွစ္စဥ္ ဘံုကထိန္ပြဲကို စည္ကားသိပ္ျမိဳက္စြာ က်င္းပေလ့ရွိ၏။ တႏွစ္တြင္ ဘုရင္ ႏွင့္ မိဖုရားမွ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ ကို တရားေဟာရန္ ေလွ်ာက္ထားရာ ဆရာေတာ္မွ ၂၄ ပစၥည္း ပဌာန္း ေဒသနာေတာ္ၾကီး အက်ဥ္းကုိ ရြတ္ဆုိေလသည္။ ရြတ္ဆုိ ျပီးသည့္ေနာက္ ဆိတ္ဆိတ္ေနလွ်င္ အေၾကာင္းသိေသာ ရွင္ဘုရင္မွ ေရစက္သြန္းခ် အမွ် ေ၀ရေလ၏။
     ထုိအခါ ေလးျပင္ေလးရပ္ ၾကြလာေတာ္မူၾကေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက"  ဦးဗုဓ္ကို စာတတ္သည္ဟု ၾကည္ညိဳ လြန္းလွ၍၊ ဧရာမ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ကို လွဴ ဒါန္း၍ ဧရာမ မိဖုရာၾကီးက ဧရာမ ကထိန္ပြဲၾကီး က်င္းပရာမွာ တကတဲဗ်ာ၊ ရွားရွားပါးပါး ေဟာလုိက္သည့္တရားက ေဟတုပစၥေယာ တဲ့ဗ်ာ "ဟု ၀ုိင္း၍ ဘုရင္ႏွင့္ ပရိသတ္ေရွ႔တြင္ ကဲ့ရဲ႔ ၾကေလ၏။

ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ကလည္း "ဧရာမ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး လွဴ ဒါန္းျပီး ဧရာမ မိဖုရားၾကီးက ဧရာမ ကထိန္ပြဲၾကီး က်င္းပရာမွာ ဧရာမ ပဌာန္းတရားေတာ္ၾကီး ကုိ ေဟာလုိက္တာ ဘယ္သူက ဘာေျပာခ်င္ၾကေသးသလဲ " ဟု ေျဖရာ မည္သူမွ် ျပန္လည္ မေခ်ပႏုိင္ေတာ့ဘဲ။ ) 

     ဆရာေတာ္အေၾကာင္း သိေသာ ပရိသတ္တုိ႔မွ သာဓု သံုး ၾကိမ္ ေခၚၾကေလေတာ့ သည္။

        မယ္ႏု ၏ ေန၀င္ခ်ိန္
___________________
     သာယာ၀တီမင္းသား မွ ပုန္ကန္မူတြင္ ေအာင္ျမင္ျပီးေနာက္ ဘုရင္ အျဖစ္ ၃ ႏွစ္ေျမွာက္ တြင္ နန္းမေတာ္ မယ္ႏု ႏွင့္ မင္းသားၾကီး ဦးအုိ အေပါင္းအပါ တုိ႔ကုိ ေသဒဏ္ေပးေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သာယာ၀တီမင္း သည္ အမရပူရသုိ႔ မင္းေနျပည္ေတာ္ ျပန္လည္ ေျပာင္းေရႊ႔ ျပီး စိုးစံေနခ်ိန္ျဖစ္၏။

ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္လည္း အမရပူရ သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႔ သီတင္းသံုး ရေလ၏။ မယ္ႏု ကို ျမိဳ ႔၀န္ ႏွင့္ အာဏာသားတုိ႔ ေသဒဏ္ စီရင္ရန္ ေခၚေဆာင္သြားခ်ိန္ မယ္ႏု မွ မိမိ၏ ဆရာရင္း ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ကို ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ဖူးေျမာ္ ကန္ေတာ့ ရန္ အခြင့္ေတာင္းေလ၏။ ျမိဳ ႔၀န္လည္း ခြင့္ေပးကာ ဆရာေတာ္ထံ ပုိ႔ေဆာင္ေပးၾကေလသည္။

     ဆရာေတာ္ကား စာၾကည့္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မယ္ႏုက ဦးခ်ကာ " ဘုရားတပည့္ေတာ္မသည္ ကုန္းေဘာင္မင္း (သာယာ၀တီမင္း) ၏ ဘုန္း ဖံုးအုပ္လာ၍  သူ၏ အာဏာစက္ျဖင့္ အဆံုးစီရင္ျခင္း ခံရပါေတာ့မည္။ ယေန႔ကား ဆရာေတာ္ဘုရားကို ေနာက္ဆံုး ဖူးေျမွာ္ကန္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ဘုရား ဟုေလွ်ာက္တင္၏။

     ဆရာေတာ္သည္ စာၾကည့္ေနရာက မယ္ႏု ရွိရာ ဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာမူျပီးလွ်င္

" မိႏု၊ သူ႔ ေၾကြး ရွိလွ်င္ ဆပ္ရလိမ့္မည္ "

ဟု အမိန္႔ရွိေလ၏။ ထုိသို႔ အမိန္႔ရွိေသာအခါ မယ္ႏု သည္ မိမိအား တခါမွ ထုိသုိ႔ ၾကည့္ျပီး မမိန္႔ဖူး သျဖင့္ အလြန္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိေနာက္ မယ္ႏုကို ေတာင္သမန္အင္း၏ အေရွ႔ေျမာက္ေထာင့္၊ မယ္ဘယက္ကုန္း ကမ္းစပ္တြင္ ေရခ် ကာ အဆံုးစီရင္ ခဲ့ၾကေလသည္။